به طور سنتی، آپاندیس به عنوان عضوی غیرضروری در بدن انسان شناخته می‌شود. حتی نامش به گونه‌ای به زائد بودن آن اشاره دارد (آپاندیس در زبان انگلیسی به معنای ضمیمه، پیوست است). آپاندیس لوله‌ای باریک است که اندازه آن حدودا به اندازه نصف یک مداد است که به صورت جلوآمدگی در روده کور، در ابتدای روده بزرگ قرار دارد.
چارلز داروین عقیده داشت اجداد ما نسبت به ما گیاهان زبر (مانند سبوس گندم) بیشتری می‌خوردند، و به همین دلیل به روده کور بزرگ‌تری برای هضم آنها نیاز داشتند. بنابراین آپاندیس در ابتدا فضای مفیدی از روده بود که طی میلیون‌ها سال فرگشت انسان و عدم استفاده از آن، به تدریج آب رفت و کوچک‌تر شد. جانورانی مانند کوالا که مقدار بسیار زیادی برگ هضم‌ناشدنی می‌خورند، روده کوری دو متری دارند که بخش عمده آن را آپاندیسی بزرگ تشکیل می‌دهد.
شکی وجود ندارد که می‌توان آپاندیس را با عمل جراحی برید و از بدن خارج کرد؛ بدون آنکه عواقب درازمدت مشهودی برای بیمار به دنبال داشته باشد. اما توانایی گذراندن زندگی بدون یک چیز، به این معنا نیست که آن چیز کاملا بی‌استفاده است. تحقیقات جدید که روده ۳۶۱ پستاندار را با هم مقایسه کرده است، نشان می‌دهد که ۵۰ گونه مختلف و کاملا غیرمرتبط در بدن خود آپاندیس دارند. این مساله به این معنی است که آپاندیس باید حداقل ۳۲ بار به طور مستقل فرگشت یافته باشد، که همین نشانگر آن است عملکرد مفیدی برای آن وجود داشته.
در حال حاضر دانشمندان گمان می‌کنند آپاندیس به عنوان مخزنی اضطراری برای پناه‌گیری باکتری‌های روده‌ای انسان عمل می‌کند. دریچه باریک این عضو و محل قرارگیری خارج از مسیر آن به این معنی است که عفونت‌های باکتریایی معمولا وارد آن نمی‌شوند. (بنابراین پس از آنکه بیماری همچون اسهال تمام باکتری‌های مضر را از روده شما خارج می‌کند، باکتری‌های مفید می‌توانند دوباره از آپاندیس بیرون آمده و در روده شما مجددا تکثیر شوند.